„​Spo­ty­ka­nie się z nimi [klien­ta­mi] przy­po­mi­na­ło hazard. Tyl­ko ja cią­gle tra­ci­łam, ale za każ­dym razem, gdy otrzy­my­wa­łam pie­nią­dze wydzie­la­ła się znacz­na ilość dopa­mi­ny. Chcia­łam z tym skoń­czyć, ale nie mogłam. Dener­wo­wa­ły mnie ich tele­fo­ny, to że się we mnie zako­chi­wa­li, to że nie sza­no­wa­li moje­go zda­nia, prze­kra­cza­li moje gra­ni­ce, nie rozu­mie­li moje­go „nie”, lecz ja i tak nadal się z nimi spotykałam”.

„Miesz­kam w kra­ju, gdzie pro­sty­tu­cja jest legal­na od daw­na. Nie spra­wi­ło to, że pra­cow­ni­cy sek­su­al­ni są darze­ni więk­szym sza­cun­kiem spo­łe­czeń­stwa. Wciąż czę­sto mówi się o nich uży­wa­jąc wul­gar­nych okre­śleń, czy prze­ciw­nie – bar­dzo ostroż­ny­mi sło­wa­mi i ści­sza­jąc głos. Jestem jak naj­bar­dziej za zdję­ciem z nas styg­ma­ty­za­cji. Ale zmia­na [libe­ra­li­za­cja] prze­pi­sów tego nie zapewni”.