Amerykańska działaczka polityczna, filozofka, akademiczka, uczona i autorka, bezkompromisowa feministka. Angela Yvonne Davis, bo tak brzmi jej pełne imię, urodziła się 26 stycznia 1944 w Stanach Zjednoczonych. Choć w 2008 przeszła na emeryturę jako profesorka wydziału studiów feministycznych na Uniwersytecie Kalifornijskim w Santa Cruz, jej początki działalności politycznej dalekie były od współpracy z liberalnym instytucjami. Davis to bowiem wieloletnia członkini Komunistycznej Partii USA, członkini-założycielka Komitetów Korespondencyjnych na rzecz Demokracji i Socjalizmu, a w 1997 roku była jedną z założycielek Critical Resistance [ang. Krytyczny Opór], organizacji zajmującej się likwidacją systemu więziennictwa. To czołowa marksistka i feministka, autorka ponad dziesięciu książek, które bezsprzecznie zmieniły oblicze amerykańskiego feminizmu. Davis ujawniła się jako lesbijka w 1997 roku i obecnie otwarcie żyje ze swoją partnerką, akademiczką Giną Dent.
Początki
Miasto rodzinne Davis, Birmingham, było jednym z najbardziej segregowanych rasowo miast w kraju. Dzielnica, w której mieszkała, nosiła przydomek Dynamite Hill [ang. Dynamitowe Wzgórze], ponieważ Ku Klux Klan [1] często przeprowadzał tam zamachy bombowe wycelowane w czarnych mieszkańców. Matka Davis była wtedy zaangażowana aktywistyczne i politycznie, działając w opartej na marksizmie organizacji zajmującej się prawami obywatelskimi czarnych [2].
Davis swoją aktywność polityczną zaczęła jako uczennica, kiedy w liceum uczestniczyła w progresywnym programie współpracy szkół w celu integracji rasowej. Już wtedy dołączyła do młodzieżówki komunistycznej w swojej pionierskiej szkole w Nowym Jorku. Następnie podjęła studia na Brandeis University w rodzimym kraju, aby następnie wyjechać do Niemiec Zachodnich i studiować filozofię na Uniwersytecie we Frankfurcie. Studia magisterskie rozpoczęła w Stanach Zjednoczonych, gdzie studiowała na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego, aby następnie powrócić do Europy. Tym razem podjęła się studiów doktoranckich w Niemczech Wschodnich na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie.
Po powrocie do Stanów Zjednoczonych wstąpiła do partii komunistycznej i zaangażowała się w ruch feministyczny drugiej fali i kampanię przeciwko wojnie w Wietnamie. Wierzyła, że rasizm i kapitalizm są zagrożeniami dla amerykańskiej sprawiedliwości. Davis zainteresowała się działalnością Studenckiego Komitetu Koordynacyjnego Bez Przemocy i Partii Czarnych Panter. Niepokoiły ją jednak podziały na męskich i żeńskich członków organizacji. Czuła, że męscy liderzy oczekują od kobiet, że pozostaną w tle i nie będą przewodzić. Angela Davies bardziej ceniła sobie działalność w Partii Komunistycznej USA, która była bardziej przyjazna kobietom i skupiała się na realnym antykapitalistycznym działaniu. Chociaż chętnie współpracowała z członkami Czarnych Panter, to więcej swoich sił poświęciła pracy w Partii Komunistycznej, aby wkrótce przejąć rolę przywódczyni w jej lokalnym oddziale [3].
Aktywność polityczna
W 1969 roku została zatrudniona jako bezpośrednia asystentka profesora filozofii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA). Rządząca uniwersytetem Rada Regentów wkrótce zwolniła ją z powodu jej członkostwa w Partii Komunistycznej, a kiedy sąd uznał to za działanie nielegalne, uniwersytet zwolnił ją ponownie, tym razem za używanie przez nią „podburzającego języka”. [4]
Mniej więcej w tym samym czasie, w sierpniu 1970 roku, zaangażowała się w działalność Komitetu Obrony Braci Soledad. Bracia Soledad byli trzema czarnymi więźniami w więzieniu Soledad, oskarżonymi o zamordowanie białego strażnika więziennego. Komitet starał się zebrać fundusze i podnieść świadomość społeczeństwa nt. tej sprawy w celu wsparcia trzech oskarżonych mężczyzn [5].
George Jackson, jeden z Braci Soledad, był aktywistą i pisarzem, z którym Davis zaprzyjaźniła się po dołączeniu do komitetu kwestionującego zarzuty. W sierpniu 1970 roku młodszy brat Jacksona, Jonathan, użył broni palnej podczas próby przejęcia budynku sądu w Marin County w celu uwolnienia trójki więźniów. Jonathan Jackson uwolnił tymczasowo trzech więźniów z San Quentin i wziął za zakładnika sędziego Sądu Najwyższego Harolda Haleya, zastępcę prokuratora okręgowego Gary’ego Thomasa oraz trzy kobiety z ławy przysięgłych. W wyniku tej operacji zmarły cztery osoby, w tym Jonathan Jackson.
Davis została oskarżona o trzy przestępstwa stołeczne, w tym o morderstwo. Stało się tak, ponieważ broń, której użył Jackson, należała do Davis. Z dnia na dzień stała się banitką. W ciągu dwóch tygodni od strzelaniny J. Edgar Hoover umieścił Davis na liście dziesięciu najbardziej poszukiwanych przez FBI przestępców, czyniąc ją trzecią kobietą w historii, która znalazła się na tej liście. Rozpoczęła się ogólnokrajowa obława, w wyniku której została zatrzymana dwa miesiące później w nowojorskim motelu. Prezydent Nixon pogratulował FBI schwytania „niebezpiecznej terrorystki Angeli Davis”[2]. Spędziła 18 miesięcy w więzieniu zanim uznano ją za niewinną wszystkich zarzutów. Strażnicy często trzymali ją w izolatce, wymawiając się tym, że jej idee są niebezpieczne i dlatego musi być wobec niej zastosowana bardziej surowa kara. Proces Davis rozpoczął się w marcu 1972 roku i przyciągnął międzynarodową uwagę ze względu na oczywiście polityczny charakter postępowania [6].
W tym czasie Davis, jak sama twierdzi, zaczęła lepiej rozumieć działanie amerykańskiego systemu penitencjarnego, choć już wcześniej od dawna była zwolenniczką jego reformy. Poza murami więzienia Davis stała się międzynarodowym symbolem ruchu oporu, aktywiści przyjęli okrzyk: „Uwolnić Angelę”. Argumentowali, że była ona więźniarką polityczną i niesłusznie znalazła się na celowniku z powodu swoich przekonań i pracy aktywistycznej. Tworzono plakietki, plakaty i inne materiały mające na celu podniesienie świadomości o jej trudnej sytuacji. Powstały piosenki na jej cześć, m.in. autorstwa Johna Lennona i Yoko Ono. Imię i wizerunek Davis stały się symbolem rewolucji na rzecz sprawiedliwości społecznej. Tak wspomina to sama osadzona:
„Czułam się przerażona, że mogę skończyć w komorze gazowej w więzieniu San Quentin. Ronald Reagan chciał to zobaczyć, Richard Nixon chciał to zobaczyć, J. Edgar Hoover [również, przyp. red.]. Tak wielu ludzi było przekonanych, że pomimo mojej niewinności wobec rzeczywistych zarzutów będę jak Sacco i Vanzetti, Rosenbergowie, czy jakakolwiek inna postać polityczna, która została skazana na śmierć. I, tak, to było przerażające. Miałam koszmary” [7].
4 czerwca 1972 roku, ława przysięgłych złożona wyłącznie z białych ławników uznała Davis za niewinną wszystkich zarzutów.
Kobiety, rasa i organizowanie się
Teraz po latach od tamtych trudnych wydarzeń Davis podkreśla rolę organizowania się, zarówno w przeszłości, jak i obecnie, szczególnie w kontekście ruchu Black Lives Matter i wzrostu ruchów abolicjonistycznych w całych Stanach.
„To jest organizowanie. To jest praca. I jeśli ludzie nadal będą wykonywać tę pracę i nadal będą organizować się przeciwko rasizmowi i dostarczać nowych sposobów myślenia o tym, jak przekształcić nasze społeczeństwa, to jest to, co wywalczy zmianę” [ibid.].
Masowe organizowanie się uratowało Davis przed podzieleniem losu jej przyjaciół z Czarnych Panter: takich jak Fred Hampton, który zginął w obławie policyjnej w Chicago czy Bobby Hutton, który został zastrzelony w Oakland, pomimo tego, że poddał się policji:
„Wiem, że mogłam być jedną z nich. Mogłam być w więzieniu, mogłam zostać skazana na spędzenie reszty życia za kratkami. I tylko dzięki organizowaniu społeczności na całym świecie moje życie zostało uratowane. Więc w pewnym sensie moja dalsza praca opiera się na świadomości, że nie byłoby mnie tutaj, gdyby wystarczająco dużo ludzi nie wykonało dla mnie tej samej pracy. I będę to robić aż do dnia mojej śmierci” [ibid.].
Po wyjściu na wolność wzięła udział w międzynarodowym tournée i przyjęła zaproszenia do odwiedzenia kilku krajów komunistycznych, w tym: Kuby, Związku Radzieckiego i Niemiec Wschodnich. Angela założyła również kilka organizacji rzeczniczych, w tym National Alliance Against Racist and Political Repression (ang. Narodowy Sojusz Przeciwko Rasizmowi i Represjom Politycznym). Kiedy została wypuszczona z aresztu tymczasowego, powróciła do nauczania i pisania, a w 1980 roku była kandydatką na wiceprezydentkę z ramienia Komunistycznej Partii USA.
W 1974 roku Joan Little, 20-letnia czarna więźniarka w Północnej Karolinie, zabiła swojego gwałciciela, funkcjonariusza służby więziennej Clarence’a Alligooda i przyznała się do samoobrony po tym, jak została oskarżona o morderstwo. Davis napisała artykuł o tej sprawie dla magazynu „Ms.” [8], który powstał trzy lata wcześniej z inicjatywy liberalnych feministek takich jak Gloria Steinem. Później Davis została doradczynią obrony Joan Little.
Głośno sprzeciwiała się amerykańskiej polityce wojny z terroryzmem (org. War on Terror) po atakach 11 września, przemawiała w tej sprawie, m.in. na wiecach Occupy Wall Street w Filadelfii i Nowym Jorku; z kolei w 2011 roku, była aktywna w Ruchu Boycott, Divestment and Sanctions [ang. Bojkot, Wywłaszczenie i Sankcje]. W 2018 roku Instytut Praw Obywatelskich w rodzinnym mieście Davis nagrodził akademiczkę za jej wieloletnią działalność na rzecz praw człowieka, aby następnie wycofać nominację ze względu na głosy sprzeciwu. Spowodowane były one jej poparciem dla wolnej Palestyny i bojkotu Izraela. Instytut ostatecznie cofnął swoją decyzję [9]. Tak mogą skomentować to słowa samej Davis:
„Równość płci nie może być konceptualizowana bez wyeksponowania równości rasowej i ekonomicznej. Sprawiedliwość rasowa, ekonomiczna i płciowa są nierozerwalnie połączone. Jedna z nich nie jest możliwa bez pozostałych” [10].
Jednym z kluczowych założeń Davis po wyjściu z więzienia było zapewnienie, że wkład kobiet w walkę o prawa obywatelskie nie zostanie zignorowany. Działalność Davis, choć obecnie przybiera formę stricte akademicką, wywarła ogromny wpływ na kształtowanie się antyrasistowskiego, feministycznego ruchu sprzeciwiającego się represjom politycznym, przemocy policyjnej czy kompleksowi przemysłowego więziennictwa (org. prison industrial complex). Ruch aktywistyczny odradza się, czego przykładami są, m.in: walka o postacie takie jak Breonna Taylor [11] czy intensyfikacja organizowania się, na czele którego niejednokrotnie stają kobiety (protesty w Minneapolis w 2020), bądź zrzeszanie się w związkach zawodowych – pierwsze sukcesy w Amazonie i Starbucksie pracownicy zawdzięczają czarnym współpracowniczkom i współpracownikom.
„[Młodsze aktywistki] wiedzą o wiele więcej niż my w ich wieku. Nie uważają męskiej supremacji za coś oczywistego. Jeden z aspektów tej zmiany w modelach przywództwa ma związek z krytyką patriarchatu i krytyką męskiej supremacji” [12].
Kluczową dla Davis jest rola kobiet w zmianach społecznych, w walce o nie – i coraz częściej się tę rolę dostrzega, choć kobiety od zawsze brały czynny udział w wyzwoleniu:
„W dyskusjach o linczach, na przykład, często nie uznaje się nie tylko tego, że wiele ofiar linczu było czarnymi kobietami, ale także tego, że wśród tych, którzy walczyli z linczem, były czarne kobiety, takie jak Ida B Wells. Myślę, że musimy zrozumieć, dlaczego ta tendencja do męskich przedstawień walki przeważa, i dlaczego nie uznajemy, że kobiety zawsze były w centrum tych walk zarówno jako ofiary, jak i organizatorki” [7].
Dorobek pisarski Davis
James Baldwin tak pisał w swoim liście zaadresowanym do Davis: „Musimy walczyć o Twoje życie, jakby było naszym własnym – a jest nim. Korytarz do komory gazowej uczynić za pomocą naszych ciał nieprzejezdnym. Bo jeśli zabiorą Cię rano, przyjdą po nas tej samej nocy”. To dało tytuł If They Come in the Morning…, antologii pism więziennych zredagowanych przez Davis i wydanych w 1971 roku, kiedy była w zamknięciu [13].
Davis w 1981 r. opublikowała „Kobiety, Rasa, Klasa” [14] zainspirowana zarówno swoim pobytem w więzieniu jak i sprawą Little, a także swoją wieloletnią pracą na rzecz innych niesprawiedliwie uwięzionych czarnych kobiet i mężczyzn. Reprezentuje intersekcjonalne podejście do analizy tego, co oznacza walka o równość płci i przedstawia historię wykluczenia czarnych kobiet z tejże walki. Jej praca była bowiem próbą opowiedzenia historii wtedy jeszcze zupełnie nieopowiedzianych, minęły w końcu niecałe dwie dekady po integracji rasowej szkół, a rasistowskie praktyki redliningu [15] były nadal żywe. Davis wychodzi naprzeciw feminizmowi, który zdaje się być zarezerwowany jedynie dla białych kobiet z klasy średniej:
„W czasie, gdy ją pisałam, byłam zainteresowana wskazaniem, że płeć nie musi być postrzegana jako konkurencja dla rasy. Że wyzwolenie kobiet nie należy jedynie do białych kobiet z klasy średniej. Pod wieloma względami badania te polegały na odkrywaniu wkładu kobiet, które zostały całkowicie zmarginalizowane przez historię ruchu kobiecego – zwłaszcza czarnych kobiet, ale także Latynosek i kobiet z klasy robotniczej”.
Natomiast w Are Prisons Obsolete? [ang. „Czy więzienia są przeżytkiem?”] z 2003 roku argumentowała, że:
„Najtrudniejszym i najpilniejszym wyzwaniem jest dziś twórcze odkrywanie nowych terenów sprawiedliwości, gdzie więzienie nie służy już jako nasza główna kotwica” [16].
Kluczowe dla Davis wątki to przede wszystkim strukturalny rasizm i abolicja policji, ulokowanie środków wcześniej przeznaczonych na instytucje policyjne na organizacje pomocy społecznej oraz wstrzymanie budowy więzień, które w Stanach w szczególności buduje się w ramach inwestycji przynoszących zysk. Posługuje się również określeniem „abolicjonistyczna wyobraźnia”, opisując tym samym dysonans między literą prawa a rzeczywistym obrazem tego, jak prawo jest egzekwowane i wykorzystywane w sposób, który służy jedynie najsilniejszym.
Podobnie jak wielu innych pedagogów Davis jest szczególnie zaniepokojona ogólną tendencją do poświęcania większej ilości środków i uwagi systemowi więziennictwa niż instytucjom edukacyjnym. Po tym, jak pomogła spopularyzować pojęcie „kompleksu przemysłowego więziennictwa”, teraz zachęca swoich słuchaczy do poważnego zastanowienia się nad przyszłymi możliwościami świata bez więzień i do pomocy w tworzeniu ruchu abolicjonistycznego w XXI wieku.
Warto dodać, że pomimo niejasnej postawy Davis wobec seks-biznesu, można dostrzec wiele analogii między tym jak opisuje kompleks więzienny, a tym jak abolicjonistki prostytucji opisują kompleks seksualny. Ponadto, jak zauważa sama Davis, kary dla kobiet niemalże od zawsze były seksualizowane. Tak było chociażby podczas procesów czarownic. „Na początku 1700 roku”, mówi Davis, „jeden na ośmiu transportowanych skazańców był kobietą, a praca, do której wykonywania były zmuszane, często polegała na prostytucji”.
Nieoczywista bohaterka: jak zapamiętałyśmy Davis
Angela Davis przez dekady swojej pracy aktywistycznej i intelektualnej odcisnęła piętno na tym, jak, gdzie, kiedy i w jakim kontekście mówi się o czarnych kobietach: była bezkompromisowa w swoich działaniach za młodu i osiągnęła międzynarodową rozpoznawalność.
Nelson George, w edytorialu dla New York Timesa o dorobku Angeli Davis, a raczej o wielości jej portretów w dorobkach innych twórców, pisze następująco:
„Przez 50 lat Davis istniała zarówno jako popkulturowy punkt odniesienia, jak i poważny naukowiec – taki, którego idee były kiedyś uważane za ekstremalne, ale teraz są częścią popularnego dyskursu. Zarówno Rolling Stonesi jak i John Lennon z Yoko Ono nagrali o niej piosenki na początku lat 70-tych (odpowiednio «Sweet Black Angel» [ang. «Słodki, czarny anioł» i «Angela»). W 1977 roku wielka Vonetta McGee sportretowała rozwodnioną wersję Davis w niepopularnym dramacie więziennym «Brothers» [ang. «Bracia»], opartym na jej relacji z Jacksonem. Siostrzenica Davis, Eisa, napisała i wystawiła w 2009 roku uznaną przez krytyków autobiograficzną sztukę «Angela’s Mixtape» [ang. «Składanka o Angeli»] –o tym, że jej ciotka była radykalną gwiazdą. Długo zaginiony więzienny wywiad z Davis był punktem kulminacyjnym dokumentu «The Black Power Mixtape 1967—1975» [ang. «Czarna siła. Materiały z lat 1967—1975«] z 2011 roku, a rok później na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto odbyła się premiera filmu Sholi Lynch «Free Angela and All Political Prisoners» [ang. «Uwolnijcie Angelę i wszystkich innych więźniów politycznych!»], którego producentami byli Jay-Z, Will Smith, Jada Pinkett Smith i James Lassiter” [12].
Działalność Davis nie była jednak obliczona na sławę czy oklaski. Nie miała jej utwierdzać w poczuciu moralnej wyższości czy bycia po tej „dobrej” stronie historii – miała przynosić efekty. W swojej autobiografii opisuje, jak wielu czarnych rewolucjonistów traktowało aktywizm jako potwierdzenie swojej męskości i uważało, że kobiety nie mają do odegrania żadnej przywódczej roli. Mimo to, jak mówi, wtedy nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo ukształtowała ją płeć oraz rasa. W ciągu tego półwiecza walki o lepszy świat zdała sobie sprawę, jak bardzo te dwie cechy są ze sobą powiązane [17].
Walkę Davis należy jednak ocenić także krytycznie: pomimo dekad pracy, prześladowań przez policje, organizowania radykalnych ruchów i prób zmian, rewolucja nadal się nie dokonała. Choć zaszły znaczące zmiany w reprezentacji, nie można powiedzieć tego samego w kwestii zmian w systemie policyjnym czy rzeczywistej poprawie dobrostanu czarnych kobiet. Davis jednak, w przeciwieństwie do wielu rewolucyjnych „wyjadaczy”, którzy o wolność i równość walczyli u jej boku od najmłodszych lat, nie ma poczucia porażki; wierzy w to, że walka została przekazana przyszłym pokoleniom, aniżeli zatracona.
„Te z nas, które są bardziej elastyczne, argumentują, że jeśli chcesz pozbyć się przemocy skierowanej przeciwko jednostkom na świecie – czy to przemocy kierowanej rasizmem, czy przemocy ze względu na płeć – musisz wspierać czarne trans kobiety, które są celem większej przemocy niż jakakolwiek inna grupa ludzi. I jeśli zrobimy postępy w naszej walce o obronę Czarnych trans kobiet, te zwycięstwa mogą być odczuwalne przez wszystkie społeczności, które cierpią z powodu przemocy”. [ibid.]
Bibliografia:
[1] Ku Klux Klan to amerykańska rasistowska organizacja terrorystyczna, której rozpoznawalnym strojem jest biały strój z kapturem. Choć najliczniejszy był w latach 30 ubiegłego wieku, mimo zmniejszającej się liczby członków (z 5 milionów do kilkudziesięciu tysięcy) po drugiej wojnie światowej Ku Klux Klan wznowiło swoją działalność. Wspierani byli przez wielu czołowych polityków, m.in gubernatora stanu Alabama George’a Wallace’a (w którym mieści się rodzinne miasto Davis, Birmingham, nazywane często Bombingham, ze względu na liczne zamachy bombowe przeprowadzane przez członków KKK). Oprócz zamachów bombowych KKK znane jest z linczów i morderstw przy użyciu sznurów lub broni palnej. W latach czterdziestych Center Street w Birmingham była linią segregacji w mieście. Dla niektórych zachodnia strona była białą stroną, a wschodnia była w „okresie przejściowym”. Początkujący czarni profesjonaliści przenieśli się na zachodnią stronę Center Street by zająć jedno z najbardziej segregowanych miast w Ameryce. Na początku Ku Klux Klan palił drzwi domów, do których wprowadzali się Afroamerykanie. Czasami członkowie Klanu oddawali strzały w nocy. Od strzałów i podpaleń członkowie KKK przeszli do używania dynamitu: było to tak częste, że Center Street zyskała przydomek Dynamite Hill. Celem ataków byli Czarni Amerykanie, pionierzy ruchu walczącego o prawa obywatelskie.
[2] Rob, A. (2016) Angela Davis, dla Black History Month, dostęp: https://www.blackhistorymonth.org.uk/article/section/bhm-heroes/angela-davis/
[3] National Archives (2020), zbiór archiw, dostęp: https://www.archives.gov/research/african-americans/individuals/angela-davis
[4] Turner, W. (1970) California Regents Drop Communist From Faculty, w: New York Times, dostęp archiwalny: https://archive.nytimes.com/www.nytimes.com/books/98/03/08/home/davis-regents.html
[5] Bracia Soledad, czyli George Jackson, Fleeta Drumgo i John Clutchette, byli trzema więźniami oskarżonymi o zamordowanie strażnika więziennego, Johna Vincenta Millsa, w kalifornijskim więzieniu Soledad 16 stycznia 1970 roku w odwecie za zastrzelenie trzech czarnych więźniów trzy dni wcześniej przez innego strażnika, Opie G. Millera. Ława przysięgłych hrabstwa Monterey uniewinniła Millera w sprawie śmierci Nolena, Edwardsa i Millera z orzeczeniem „uzasadnionego zabójstwa”. Żaden z czarnych więźniów nie został dopuszczony do zeznań, w tym ci, którzy byli na placu rekreacyjnym podczas strzelaniny, w wyniku której zmarło trzech czarnych więźniów. Po tym, jak więźniowie usłyszeli werdykt, John Mills został pobity i zrzucony z trzeciego piętra skrzydła Y.
[6] Women and History (2020) Life Story: Angela Davis (1944-), dostęp: https://wams.nyhistory.org/growth-and-turmoil/feminism-and-the-backlash/angela-davis/
[7] Bakare, L. (2020) Angela Davis: ‘We knew that the role of the police was to protect white supremacy’, w: The Guardian, dostęp: https://www.theguardian.com/us-news/2020/jun/15/angela-davis-on-george-floyd-as-long-as-the-violence-of-racism-remains-no-one-is-safe
[8] Davis, A. (1975) Joan Little: The Dialectics of Rape, w: Ms. Magazine, dostęp archiwalny: https://overthrowpalacehome.files.wordpress.com/2019/02/ms.-magazine-from-the-archives.pdf
[9] Chokshi, Niraj (2019) Angela Davis won an award. It was revoked. Now it’s been reinstated, w: New York Times, dostęp: https://www.nytimes.com/2019/01/25/us/angela-davis-israel.html
[10] Suarez, S. (2019) Angela Davis speaks on radical feminism at BPL, w: Bay State Banner, dostęp:
[11] Breonna Taylor miała 26 lat kiedy została postrzelona i zabita przez policję w Louisville, w stanie Kentucky, po tym, jak użyto tarana do wtargnięcia do jej mieszkania. Zdarzenie miało miejsce 13 marca 2020, kiedy trzech nieumundurowanych policjantów wtargnęło do mieszkania Taylor jej partnera, Kennetha Walkera. Walker powiedział, że nie słyszał żadnej informacji ze strony policjantów więc myślał, że funkcjonariusze są intruzami i oddał w ich kierunku strzał ostrzegawczy. Funkcjonariusze oddali w zamian 32 strzały, Walker nie odniósł obrażeń, ale Taylor, która stała za Walkerem, została trafiona sześcioma kulami i zmarła. 23 czerwca 2020 roku lokalny komisariat zwolnił jednego z policjantów, Bretta Hankisona, za strzelanie na oślep przez zasłonięte drzwi patio i okno mieszkania Taylora. 15 września miasto Louisville zgodziło się zapłacić rodzinie Taylora 12 milionów dolarów i zreformować praktyki policyjne. Mattingly, Cosgrove i Hankinson nie zostali bezpośrednio oskarżeni w sprawie śmierci Taylor. Zastrzelenie Taylor przez białych policjantów i brak zarzutów za jej śmierć doprowadziły do licznych protestów, które dołączyły do tych w całych Stanach Zjednoczonych przeciwko brutalności policji i rasizmowi. Zostały one spotęgowane, kiedy ława przysięgłych nie oskarżyła policjantów o śmierć Breonny Taylor.
[12] George, N. (2020) Angela Davi still believes America can change, w: New York Times, dostęp: https://www.nytimes.com/interactive/2020/10/19/t-magazine/angela-davis.html
[13] Baldwin, J. (1970) An Open Letter to My Sister, Miss Angela Davis, dostęp archiwalny w: New York Times, Issue 1, 1971.
[14] Davis, A. (2022) Kobiety, Rasa, Klasa. (Karakter: Kraków).
[15] Redlining było praktyką amerykańską polegającą na tworzeniu planów rozwoju obszarów miejskich, w tym wyznaczania terenów pod kluczowe inwestycje, które to są wstrzymywane w dzielnicach sklasyfikowanych jako „niebezpieczne” dla inwestorów. Dzielnice te zamieszkiwane były często przez mniejszości rasowe i etniczne oraz mieszkańców o niskich dochodach. Najbardziej znane przykłady obejmują odmowę udzielenia kredytu mieszkaniowego, windując ceny najmu i ograniczając dostęp do mieszkalnictwa w przystępnej cenie, utrudnienia w wykupieniu ubezpieczenia zdrowotnego, ale także rozwój pustyń żywnościowych. Pierwszy akt prawny zwalczający redlining wydany został dekady po ich rozpoczęciu, mianowicie w 1968 roku. Nazwany został Fair Housing Act, a szerzej znany jako rozwinięcie Civil Rights Act, podpisanego po zamieszkach w wyniku zamordowania Martina Luthera Kinga. Kolejne akty prawne niwelujące dyskryminacje wytworzoną przez praktyki redliningu (m.in w dostępie do kredytów) wcielano w życie przez lata siedemdziesiąte ubiegłego wieku.
[16] George, N. (2020) Angela Davis – One of The New York Times Five Greats, w: Portside, dostęp: https://portside.org/2020-10-22/angela-davis-one-new-york-times-five-greats
[17] Hattenston, S. (2022) Angela Davis on the power of protest: ‘We can’t do anything without optimism’, w: The Guardian, dostęp: https://www.theguardian.com/us-news/2022/mar/05/angela-davis-on-the-power-of-protest-we-cant-do-anything-without-optimism?fbclid=IwAR0dw8AvpuBRRbUbVw786Twi9tPd4sCUnRVFOSzHvhVQoy4LZ91LjOpj_d